Boşluktan belki, belki ilgi açlığından, yanınızda kim olursa olsun, yeri ayrı birisi vardır ki işte saatlerce bakılır onun fotoğrafına.
O birisi genelde hiç gelmeyecek olandır ve bu öylesine çeker ki, zaten çoktan gelmiş olanların gitmesini umursamazsınız. “Kimlesin, eve vardın mı, dikkat et hasta olma” gibi -benzerleri çoğaltılabilecek- cümleler bile gülümsetmez, çekmez insanı nedense. Çünkü bir gelmeyecek olan vardır ki saatlerce bakılır onun fotoğrafına.
Ama yine de hani o hep söylenen “takıntı” var ya, hep yaşadığınız şey küçümseniyormuş gibi hissettiren “takıntı”, ondan değildir işte. Hani sırf gelmediği için seviyor değilsinizdir, gelse bir başka seversiniz hatta. Ve bunu anlamayan, anlayamayan o insanlar da böylelikle birer birer yüzeyselleşir.
-Neyin var senin?
-İyiyim ya, n’olabilir ki. (Ölüyorum ama anlamıyorsunuz.)
Sırf biraz olsun iyi hissedebilmek için uzak duramadığımız insanlar vardır, o fotoğrafın tırnağı bile olamazlar hani, bir süre sonra kendini suçlu hissettirirler insana. Fotoğrafa ihanet etmek gibi, zaten tamamen bir başkasına ait olan fotoğrafa. Sadece fotoğraf olarak kalmasaydın ölür müydün?
Bazen öyle zorlar ki insan kendini öylesine birinin yanındayken de onunla olduğu kadar iyi hissedebilmek için. Tabi ki olmaz, siz aksini mi sandınız? Sanmayınız. Olur gibi olur belki. Olmaz.
(Güzel okunmayınca yazık olan yazılar.)
Güzel sevilmeyince yazık olan insanlar.
Oysa bi’ gelse, bi’ sevse -ki bu neden bu kadar zor bir türlü anlam veremezsiniz- sanki bir parmak şıklatması gibi her şey yoluna girecek. Bak bu kadar kolay, şık!
Öyle ‘biz hiç kavga etmeyiz, hep her şey yolunda gider’ iddialarında da değilsinizdir zaten, hatta o kavganın da çok ayrı bir tadı vardır -bazen asıl onu seviyorsunuzdur-Kafasına pet şişe fırlatmayı özlemek.
“Geçecek, her şey geçer” öyle sinir bozucudur ki, zaten istediğiniz şey tam olarak da geçmesindir. Geçmesin ve o bana gelsin öyle değil mi?
Bi’ hiç gelmeyecek olan vardır ki saatlerce bakılır onun fotoğrafına.
Saatleri unutturur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder