İygeceler.

Bu kadar uzun zamandır yazmaya bir kez bile meyletmeyişimle oturumu açıyorum.
34 gün uzun bir süredir.
İygeceler.
İnsan nelere alışıyor bilseniz.
Ben mesela artık büyük konuşmuyorum.
Karar iki nokta üst üste.
Yok boyumun ölçüsünü aldım.
Yine de bazen düşünmüyor değilim ölüm denen şeyin olduğu bir dünyada bu kadar acı neremize sığıyor.
Yasaları deliyorum.
Hatırlatırım düşünmek genelde yasaktır.
Kahrolsun bağzı şeyler.
Ölüm diyorum.
Soğukluğunun yakınından bile geçmedim nereden bileceğim.
Dedem ölmüş ben küçükmüşüm. Hatırlamam bile yüzünü.
Geçen yaz babaannem öldü. Gördüğüm bir elin parmaklarını bulmaz. Konuştuğum iki elin.
Sonra da yaşa-yama-dıklarım ağır geliyor diye şikayet ediyorum falan. Ayıp.
Ama artık büyük konuşmuyorum.
Ki eşzamanlı olarak yazmıyorum da.
Planlardan uzak kaldım. İyi gelmedi desem yalan.
İşin tuhaf yanı kendime artık şart koşmadığım şeyler yavaş yavaş önemini kaybediyor.
Şey gibi yasak olanın çekici olması.
Artık kural yok ya yasak yok.
Sanki artık zamanın biraz biraz yardım etmesine izin veriyorum gibi.
Bir fotoğrafa ellerimin titrediği zamanları geride bırakmışız.
Sesini duymanın yaratacağı etkiden henüz haberdar değiliz.
Yine de korkmuyorum ve hayır bu büyük konuşmaya girmiyor.
Bir yerden sonra onun da vazgeçmiş olmasını anlayışla karşılıyorum.
Mesela.
İstediğimin tam da bu olması gerekiyordu.
İstediğim en yalın haliyle oydu.
Olmayacağını anlamak büyümeme yardımcı olmuyordu.
Ve ben zamanın geçip gitmesine tahammül edemiyordum.
Boşa gidiyordu.
Ya hep ya hiç.
En büyüğünden bir kumar oynadım.
Her şeyimi kaybettim. Kendim dahil.
Yolunu kaybettiği zamanlarda bir yolunu buluyor insan en çok.
Altını çizin bunun lazım olacak.
Çünkü kaybedecek bir şeyin kalmamış olması her şeye rağmen koyvermek için yeterli gelmiyor.
Çünkü en çok yolunu kaybettiği zamanlarda bir yol bulmaya mecbur olduğuyla yüzleşiyor insan.
İnsan neleri kabulleniyor bilseniz.
Boş bir beyin nasıl olur onu öğrendim.
Soyutlanmış.
Günlük bir hayat nasıl yaşanır.
Her gece aynı işkenceyle uyumaya çalışmadığın bir hayat.
Çünkü zamanla önemi kaybediyor.
Önemli olan zamana izin vermek.
Öğrendim.
Alışık olmadığım tek yanı artık kimseyi yeterince benimseyemiyor oluşum.
Zaten sevmek de genelde sakıncalıdır.
İygeceler.